Vertragen
We waren afgelopen dinsdag samen op pad – een stiltewandeling. We dachten: “Even hoofd leeg.” Maar halverwege fluisterde Penny ineens, heel serieus: “Ik hoor eindelijk mezelf weer.” En toen moesten we allebei lachen. Want dat was het precies.
Stilte is niet niets. Het is alles wat je normaal overschreeuwt. En als je lang genoeg luistert, hoor je wat er werkelijk toe doet: wat je hebt gemist, wat je verlangt, wat je lichaam al wist en je hoofd nog aan het inhalen is.
We kwamen thuis met één woord dat bleef hangen: vertraging. Niet als achterstand. Maar als kwaliteit. Een keuze om even níet vooruit te willen. Maar eerst naar binnen.
